Dit boek is een eerbetoon aan mijn moeder.
In de jaren dat zij langzaam werd uitgewist door dementie maakte ik een innerlijke ontwikkeling door. Het begon met mijn paniek en angst om vergeten te worden, daarmee in de steek te worden gelaten. Ook mijn moeder had angst en veel verdriet haar kinderen te zullen gaan vergeten. Het was onaanvaardbaar voor haar om ons in de steek te laten.
In zekere zin voelde dit proces voor mij als meesterven in al het vertrouwde.
In deze dichtbundel heb ik woorden willen geven aan mijn innerlijke stem en hartfilmpjes gedurende die jaren.
Naast de gedichten heb ik, met haar toestemming, alle fases van haar ziekteproces ook op beeld vastgelegd. Zo blijft ze bij mij in tastbare herinnering en kon ik haar terugzien in hoe ze was op momenten dat ik wankelde en viel ik in de werkelijkheid van nu…
Ook haar gaf het troost en houvast te weten dat ze in die vorm bij ons zou blijven.
Ons zo tot steun kon zijn. En zelf ook niet vergeten zou worden.
We hebben nooit kunnen weten dat dit grote vergeten haar en mij zo innig met elkaar zou verweven. Ieder in een eigen werkelijkheid toch samen!
Zo heb ik ervaren dat liefde veel verder reikt dan identiteiten die door het leven gevormd zijn. Dat wij ons een werkelijkheid verbeelden in houvast om het onbeschrijflijke te bevatten.
Waarheid zit niet in de herinnering of in wie wij denken te zijn.
Leven bestaat uit het onbekende accepteren, als grond om op te staan, om zo vertrouwd te worden met je ware aard. Die reikt verder dan ooit in taal is uit te drukken.
Toen mijn moeder niet meer wist dat zij mijn moeder was en ik haar kind, bleef de Liefde over.
Zij heeft mij het leven geschonken. Daarvoor ben ik dankbaar. En ik ben haar dankbaar voor het ontdekken van de kracht die het leven draagt; Liefde.
Met deze bundel wens ik dat mama blijft voortleven in de harten van velen. Dat ze een monument van hoop en vertrouwen in mogelijkheden mag vertegenwoordigen. Ze heeft ongekende moed getoond in dit langzaam sterven in een werkelijkheid die haar niet langer vertegenwoordigde. Ze heeft alles van zichzelf gevraagd om manieren te vinden om de liefde voor haar kinderen te blijven uiten. Hoe zij zolang mogelijk naar ons is blijven uitreiken heeft mij geïnspireerd om altijd te vertrouwen op liefde. Haar vormen zijn eindeloos.
Anne Hoitinga