Toen mijn moeder niet meer wist dat ik haar dochter was.

Op deze site vind je persoonlijke inzichten, anekdotes uit de periode met mijn moeder toen zij dementeerde. Ook foto’s van haar en ons samen.

Ik hoop daarmee, net als met de gedichtenbundel zelf, een ontmoetingsplek te creeren van hart tot hart. Niet als slachtoffers van een moeilijke tijd of omstandigheid, maar als pioniers in het onbekende.

Dementie is langzaam sterven in het vertrouwde lijf en leefpatroon. Het is rouwen, terwijl je er nog bent, maar niet meer weet wie je net nog was. Het is ernaast staan en geen antwoorden meer weten. Zoeken naar een nieuw bestaan, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Jezelf verliezen en opnieuw ontmoeten. Kwetsbaarheid als leidende kracht om de overgang van hoofd naar hart te kunnen volbrengen.

Het is uitreiken vanuit het enige wat uiteindelijk, onaangetast door enig leed, overblijft; het hart.

Mee veranderen met waar het Leven je brengt met nergens meer houvast. Het is bewust worden van de ware aard van Leven.

Dat gold voor mijn moeder en dat gold voor mij.

Mijn wens is dat deze site vol komt te staan met bemoedigende en openhartige “levende bewijzen” dat Liefde tot in het uiterste dieptepunt aanwezig is. En eenmaal daar weer mee verbonden een mens in iedere situatie een ander mens nabij kan zijn.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *